فروردین 1400:
بقایای ابرنواختری در صورت فلکی بادبان(Vela) که در فاصله 800 سال نوری از زمین قرار دارد و یکی از نزدیکترین ابرنواخترها به زمین است. قطر آن حدود 100 سال نوری بوده که در واقع ابری می‌باشد که از انفجار یک ستاره در حدود 12000 سال پیش به وجود آمده است. ارتباط آن با تپ اختر بادبان نشان می‌دهد که ابرنواخترها ستاره‌های نوترونی را شکل می‌دهند.
اردیبهشت 1400:
دنباله‌دار جرمی کوچک و یخی است که با نزدیک شدن به خورشید گرم شده و گاز متصاعد و دنباله‌ای ایجاد می‌کند. کاوشگر رزتا، اسید آمینه گلایسین و فسفر را در این دنباله‌دار کشف کرد که این نظریه را قوت می‌بخشد که دنباله‌دارها مولکول‌های اصلی پیشنیاز حیات را به منظومه شمسی به ویژه به کره زمین منتقل کرده‌اند و بذر حیات را اجرم فضایی در زمین کاشته‌اند.
خرداد 1400:
یکی از فضاپیماهای ناسا که ماموریت ارسال فضانوردان و قطعات ایستگاه بین‌المللی فضایی و همچنین تعمیر تلسکوپ فضایی هابل را به عهده داشت. آخرین ماموریت آتلانتیس در 8 ژوئن 2011 میلادی بود که مرکز فضایی کندی را به مقصد ایستگاه بین الملی فضایی ترک کرد و پس از 33 پرواز از سال 1985 و 307 روز فضاپیمایی بازنشسته شد.
تیر 1400:
تنها ستاره منظومه شمسی است که قطر آن تقریبا 109 برابر زمین می‌باشد. نقش برجسته خورشید در وضعیت زمین و حیات در آن از دوران پیشا تاریخ برای انسان شناخته شده بود به صورتی که در بعضی فرهنگ‌ها آن را خدا می‌دانستند. تلاش برای آگاهی از خورشید همچنان ادامه دارد چرا که همچنان شماری از پدیده‌ها در خورشید بدون توضیح علمی دیده می‌شود.
مرداد 1400:
تصویری هنرمندانه از سیاه چاله که ناحیه‌ای از فضا-زمان با گرانشی بسیار نیرومند می‌باشد که هیچ چیزی در جهان هستی، حتی ذرات و تابش‌های الکترومغناطیسی مانند نور نیز نمی‌توانند از میدان گرانش نیرومند آن عبور کنند. به همین علت نور از آنان تابش نشده و سیاه دیده شده یا اصلا دیده نمی‌شوند و تنها بر اثر کنش و واکنش با ماده پیرامونی که دارند وجود آنان درک می‌شود.
شهریور 1400:
فضاپیمایی رباتیک برای بررسی تاج خورشیدی است و اینکه چرا دمای آن بیشتر از سطح خورشید است. این کاوشگر مقاومت زیادی نسبت به حرارت دارد و از همه کاوشگرهای پیشین به خورشید نزدیک‌تر خواهد شد. با کمک نیروی گرانش ناهید و پس از هفت سال با سرعت بسیار زیاد در شش میلیون کیلومتری خوشید قرار خواهد گرفت.
مهر 1400:
تندیس‌هایی از الغ بیگ و ستاره‌شناسان زمانش در سمرقند. الغ بیگ از پادشاهان تیموری و نوه تیمور گورکانی و فرزند شاهرخ و گوهرشاد است. او پادشاهی ستاره‌شناس، ریاضی‌دان و اهل علم و ادب بود و کتابش به نام زیج الغ بیگ از دقیق‌ترین تقویم‌های اسلامی می‌باشد. به افتخار او دهانه الغ بیگ در کره ماه در کنار بزرگ‌ترین دانشمندان علم نجوم به نام وی ثبت شده است.
آبان 1400:
حفره‌ای که به طور تصادفی در عکس‌هایی که از سطح مریخ گرفته شده بود کشف شد. قطر آن 35 متر و عمق آن با تحلیل سایه داخل حفره حدود 20 متر تخمین زده می‌شود. علت فرو رفتگی دایره‌ای شکل دور آن هنوز مورد بحث است. چنین حفره‌هایی به علت امکان وجود حیات در درون آن‌ها برای دانشمندان جالب بوده و مورد توجه آنان قرار می‌گیرند.
آذر 1400:
سیاراتی مانند زمین از برخورد عظیم سیارک‌ها و اجسام برزرگتر با نام پیش-سیاره تشکیل می‌شوند. این تصویر، تصورات یک هنرمند از یکی از برخوردها را نشان می‌دهد که به کمک اطلاعات جمع آوری شده از یک مورد واقعی توسط تلسکوپ اسپیتزر ناسا مستند شده است. دانشمندان معتقدند که برخی گرد و غبارهای فضایی به علت برخورد سیارک‌ها به وجود می‌آیند.
دی 1400:
آزمایشی که توسط ناسا با نام اژور(Azure) به معنی رنگ نیلگون در یک مرکز فضایی در نروژ انجام می‌شود. نورهای آبی نیلگون با هدف بررسی نواحی شفق قطبی در آسمان پدید آمده‌اند و در اصل گازهایی رنگی، نشانگر و ردیاب هستند که برای کاوش چگونگی جریان و ساختار از جمله دما و چگالی بادهای خورشیدی در جو بالایی زمین پخش شده‌اند.
بهمن 1400:
یک حباب کیهانی که از بادهای پرسرعت یک ستاره داغ و سنگین به وجود آمده است و بسیار بزرگ به نظر می‌رسد. این سحابی قطری با اندازه 60 سال نوری دارد و فاصله آن از زمین حدود 5200 سال نوری است که در مجموع کمی بیشتر از یک ماه کامل آسمان را می‌پوشاند. ستاره‌ای که این حباب را ایجاد کرده است یک ستاره درخشان است که در نزدیکی مرکز سحابی قرار دارد.
اسفند 1400:
روشنایی آسمان در ابتدای روز با پدید آمدن سفیدی در سمت شرق که بر اثر بازتاب نور خورشید از ذرات غبار منظومه شمسی رخ می‌دهد و بسیار ضعیف‌تر از مهتاب و آلودگی نوری(نورهای مصنوعی مانند نور شهرها) است. صبح کاذب از افق جدا، عمودی و ابتدا پرنور است که به مرور کم نور می‌شود ولی صبح صادق متصل به افق، افقی و ابتدا کم نور و کم کم پر نور می‌گردد.